Jeffery Deaver Łzy diabła, Deaver Jeffrey
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
JEFFERY
DEAVER
ŁZY DIABŁA
Di
Przekład: KONRAD KRAJEWSKI
C&T
TORUŃ
Tytuł oryginału:
THE DEVIL'S TEARDROP
Copyright © 1999 by Jeffery Deaver
Copyright © for the Polish edition by „C&T", Toruń 2002
Copyright © for the Polish translation by Konrad Krajewski
Opracowanie graficzne: MAŁGORZATA WOJNOWSKA
Redaktor wydania: PAWEŁ MARSZAŁEK
Korekta:
MAGDALENA MARSZAŁEK
Skład i łamanie:
KUP „BORGIS", TORUŃ, tel. (56) 654-82-04
ISBN 83-89064-05-7
Wydawnictwo „C&T" ul. Św. Józefa 79, 87-100 Toruń, tel./fax (56) 652-90-17
Toruń 2002. Wydanie I. Ark. wyd. 17; ark. druk. 18. Druk i oprawa: Zakłady Graficzne
im. KEN SA, Bydgoszcz, ul. Jagiellońska l
Powieść tę dedykuję Madelyn
II Ostatni dzień roku
Wnikliwa analiza anonimowego listu może w znacznym stopniu zredukować liczbę
potencjalnych autorów—pozwala wykluczyć wielu z nich. Sposób stosowania średnika
i przecinka jest bardzo pomocny przy eliminowaniu całych grup piszących.
ANALIZA WĄTPLIWYCH DOKUMENTÓW OSBORN & OSBORN
Digger w mieście.
Digger wygląda tak jak ty, Digger wygląda tak jak ja. Idzie ulicami. Otacza go chłodne,
grudniowe powietrze. Digger kuli się w sobie.
Nie jest niski, ale i nie wysoki, nie jest gruby, ale i nie chudy. Na rękach ma
rękawiczki. Być może jego palce są krótkie. Jego stopy wyglądają na duże, ale może to
tylko kwestia rozmiaru butów. Gdyby spojrzało się w jego oczy, nie udałoby się
określić ich kształtu i koloru, zauważyłoby się tylko w nich coś nieludzkiego. Gdyby
wtedy Digger spojrzał na ciebie, jego oczy byłyby prawdopodobnie ostatnią rzeczą w
życiu, którą widziałeś.
Ubrany jest w długi, czarny, może granatowy płaszcz. Ulice Waszyngtonu, ze względu
na poranny szczyt, pełne są ludzi. Nikt nie zwraca na niego uwagi.
Digger w mieście, ostatnim dniu roku.
Z torbą na zakupy, Digger mija całe rodziny i samotnych przechodniów. Idzie dalej.
1
Miał tu być dokładnie o godzinie dziewiątej i będzie. Digger nigdy się nie spóźnia.
Torba w jego, być może, krótkich rękach jest ciężka. Waży pięć kilogramów, ale gdy
Digger wróci do hotelu, będzie znacznie lżejsza. Jakiś mężczyzna potrąca go i z
uśmiechem mówi: „Przepraszam". Digger nie patrzy na niego. Nigdy na nikogo nie
patrzy i nie życzy sobie, aby ktokolwiek mu się przyglądał.
„Nie pozwól nikomu... klik ...nikomu zobaczyć swojej twarzy. Patrz w przestrzeń.
Zapamiętałeś?"
Zapamiętałem.
Klik.
„Patrz na światła, patrz na... klik ...sylwestrowe dekoracje". Tłuste bobasy na
plakatach. Odchodzi Stary Rok.
Zabawne dekoracje. Zabawne światła. Zabawne, że to takie sympatyczne.
To jest plac Duponta: skupisko pieniędzy, sztuki, młodości i elegancji. Mężczyzna,
który mówi mu o wszystkim, powiedział o tym. Dotarł do wylotu tunelu metra. Miasto
tonie w półmroku kończącego się ponurego poranka.
W takie dni Digger wraca myślami do swej żony. Pamela nie lubi ciemności i chłodu,
więc ona... klik ...ona... Co ona robi? No tak, przesadza czerwone i żółte kwiaty.
Digger patrzy na stację metra i przypomina sobie obraz, który kiedyś widział. Byli z
Pamelą w muzeum i natknęli się na starą rycinę.
Pamela powiedziała: — To straszne, chodźmy.
Rycina przedstawiała wejście do piekła.
Tunel metra znika dwadzieścia metrów pod ziemią.
Pasażerowie wchodzą i wychodzą. Diggerowi przypomina to tamten obraz.
Bramy piekieł.
Widać tu młode kobiety z krótko obciętymi włosami, każda z torebką w ręku. Są też
mężczyźni z telefonami komórkowymi i sportowymi torbami.
Między nim Digger ze swoją torbą na zakupy.
Może jest on gruby, a może szczupły. Wygląda tak jak ty, wygląda tak jak ja. Nikt nie
zwraca na niego uwagi i to jest jeden z powodów, dla których jest dobry w tym, co
robi.
— Jesteś najlepszy — powiedział w ubiegłym roku mężczyzna, który mówi mu o
wszystkim. Jesteś naj... klik, klik ...najlepszy.
O 8.59 Digger podchodzi do wylotu ruchomych schodów, pełnych ludzi znikających w
czeluściach.
Wkłada rękę do torby i zaciska palce na przyjemnej w dotyku rękojeści pistoletu
maszynowego. Może to jest Uzi albo Mac-10, albo Intertech. W każ-
dym razie waży równo pięć kilogramów i jest wyposażony w pojemny magazynek z
nabojami do długiej broni o kalibrze 22.
Digger zjadłby teraz zupę, ale na razie musi zapomnieć o głodzie.
Ponieważ on jest naj... klik ...najlepszy.
Patrzy przed siebie, ale nie patrzy na ludzi. Czeka, żeby wejść na ruchome schody,
które zabiorą go do piekła. Nie patrzy na pary, ludzi samotnych, mężczyzn z
telefonami, kobiety z włosami „zrobionymi" w tym samym zakładzie, z którego
korzystała Pamela. Nie patrzy na rodziny. Torbę przyciska do piersi, jakby była pełna
świątecznych podarków. Jedną rękę trzyma na rękojeści pistoletu, w drugiej — poza
torbą — trzyma coś, co mogłoby być bochenkiem chleba z Fresh Fields, który
najbardziej smakuje do zupy. Jest to jednak tłumik z bawełnianymi i kauczukowymi
przegrodami.
Słyszy pisk zegarka.
Dziewiąta.
Digger naciska spust.
2
Słychać świst kul torujących sobie drogę w dół. Wrzaski ludzi zagłuszają odgłos
wystrzałów.
— O Boże! Uważaj! Jezus Maria! Co się dzieje?! Jestem ranny! I temu podobne
krzyki.
Szat, szat, szat.
Niecelne pociski uderzając w metal lub beton, wydają głośny, przerażający dźwięk.
Uderzenia w ciała są znacznie cichsze.
Wszyscy się rozglądają. Nikt nie wie, co się dzieje.
Digger też się rozgląda. Wszyscy są przerażeni. On też.
Ludzie nie zdają sobie sprawy, że są ostrzeliwani. Sądzą, że ktoś upadł na dole i
wywołał reakcję łańcuchową. Słychać brzęki i trzaski telefonów, damskich torebek i
sportowych toreb, które wypadają z rąk ofiar.
W ciągu kilku sekund zostało wystrzelonych sto pocisków.
Nikt nie zwraca uwagi na Diggera, który rozgląda się jak wszyscy.
Przerażenie.
— Wezwijcie pogotowie! Policja, policja! Mój Boże! Ta dziewczyna potrzebuje
pomocy! On nie żyje! Jezu! Jej noga, spójrz —jej noga! Moje dziecko, moje dziecko!
Digger opuszcza torbę, która ma tylko jedną małą dziurkę zrobioną przez pociski. Jest
pełna mosiężnych łusek.
— Wyłączyć to! Wyłączyć schody! Jezu! Zatrzymać to! Zatrzymać schody! Oni zostaną
zmiażdżeni!
I temu podobne krzyki.
Digger patrzy, ponieważ wszyscy patrzą.
Trudno jest wejrzeć w piekło. Na dole kłębi się rosnący stos ciał... Niektórzy są żywi,
inni martwi. Parę osób usiłuje wydostać się z tego przerażającego kłębowiska.
Digger niepostrzeżenie wtapia się w tłum uliczny i odchodzi.
W znikaniu jest też doskonały.
— Kiedy odchodzisz, musisz zachowywać się jak kameleon — powiedział mężczyzna,
który mówi mu o wszystkim.
— Czy wiesz, co to jest?
— Jaszczurka.
— Zgadza się.
— Potrafi zmieniać barwę. Widziałem w telewizji.
Digger idzie zatłoczonym chodnikiem. Ludzie chodzą tam i z powrotem. Zabawne.
Zabawne...
Nikt nie zauważa Diggera.
Nie widzi się kogoś', kto wygląda tak jak ty i ja, albo jak pajac wystrugany z drewna.
Kogoś z twarzą bladą jak poranne niebo lub ponurą jak wejście do piekła.
Po drodze — powoli, powoli, nigdy się nie spiesz — myśli o hotelu. Tam załaduje broń,
wymieni szczeciniastą bawełnę w tłumiku i usiądzie na wygodnym krześle. Przed nim,
na stole, stać będzie butelka wody i talerz zupy. Będzie odpoczywał do popołudnia i
jeżeli nie dostanie informacji od mężczyzny, który mówi mu o wszystkim, ubierze
czarny, może granatowy płaszcz i wyjdzie.
Zrobi to ponownie.
Jest koniec roku. I Digger w mieście.
Podczas gdy karetki pogotowia pędziły na plac Duponta i służby ratownicze usiłowały
poradzić sobie z okropną stertą ciał na stacji metra, trzy kilometry dalej Gilbert Havel
zmierzał w stronę ratusza.
Na skrzyżowaniu ulicy D z Czwartą Havel zatrzymał się pod przysycha-jącym klonem.
Zawahał się i otworzył kopertę, którą miał przy sobie. Po raz ostatni przeczytał list.
Burmistrz Kennedy:
3
Koniec jest nocą. Digger został wypuszczony i nie ma sposobu, aby go zatrzymać.
Będzie zabijał: o czwartej, ósmej i o Północy.
Żądam $20 milionów dolarów w gotówce, którą włożycie ją do wokra i zostawicie trzy
kilometry na południe od RT66 po Zachodniej Stronie Beltway,
------ 10 ------
dna środku Pola. Zapłaćcie do mnie pieniądze do 12.00. Tylko ja jestem wiedzący jak
zatrzymać Diggera. Jeżeli mnie aresztujecie, on będzie zabijał dalej. Abyście mi
uwierzyli, pomalowałem niektóre naboje Diggera na czarno. Jedynie ja wiem o tym.
Pomysł, na który wpadł, był doskonały. Miesiące planowania. Przewidział każdy ruch
policji i FBI. Partia szachów.
Pokrzepiony tymi myślami, Havel włożył z powrotem list do koperty, zamknął ją, ale
nie zakleił. Ruszył dalej.
Szedł długimi krokami, zgarbiony, z oczami spuszczonymi w dół, jakby chciał zmaleć.
Wymagało to od niego pewnego wysiłku — wolał patrzeć na ludzi z góry.
Ochrona ratusza była śmiechu warta. Bez problemu minął wejście i skierował się w
stronę nieokreślonego budynku w Zaułku Prawników. Zatrzymał się przy automacie z
gazetami. Wsunął pod niego kopertę i odwróciwszy się, powoli poszedł w stronę ulicy
E.
Ciepło jak na Sylwester — pomyślał. Zapach butwiejących i wilgotnych liści kojarzył
mu się z jesienią. Poczuł nieokreślony niepokój. Zatrzymał się na rogu, przy telefonie,
wrzucił kilka monet i wystukał numer.
Usłyszał głos: — Ratusz. Ochrona.
Havel przystawił magnetofon do słuchawki i włączył go. Wydobył się głos generowany
przez komputer:
— Koperta z listem znajduje się przed budynkiem, pod automatem z „The Washington
Post". Proszę go natychmiast przeczytać. Dotyczy strzelaniny na stacji metra.
Odwiesił słuchawkę i przeszedł na drugą stronę ulicy. Włożył magnetofon do
papierowej torby i wrzucił ją do kosza na śmieci.
Następnie Havel wszedł do kawiarni i usiadł przy oknie, skąd mógł obserwować
automat z gazetami i boczne wejście do ratusza. Chciał się upewnić, czy zabiorą
stamtąd kopertę. I stało się to, zanim zdążył zdjąć płaszcz. Chciał się też dowiedzieć:
kto powiadomi burmistrza i czy pojawią się reporterzy.
Do stolika podszedł kelner. Mimo że była dopiero pora śniadania, Havel zamówił
kawę i kanapki z befsztykiem — najdroższe danie w karcie. Dlaczego nie? Niedługo
będzie bardzo bogatym człowiekiem.
11
2
Tatusiu, opowiedz mi o Boatmanie.
1 f) f) Parker Kincaid odstawił metalowy rondel, który mył. Postanowił zrobić
przerwę.
Nauczył się nie irytować prośbami i pytaniami dzieci. W każdym razie nie okazywał
tego. Wytarł ręce papierowym ręcznikiem.
— O Boatmanie? — spytał swojego dziewięcioletniego syna. — Dobrze. A co chciałbyś
wiedzieć?
W kuchni domu Parkera w Fairfax, w Wirginii, unosił się zapach świątecznych
potraw. Czuć było cebulą, szałwią, rozmarynem. Chłopiec w milczeniu wyglądał przez
okno.
— Co chciałbyś wiedzieć? — zachęcał go Parker.
Robby był blondynkiem z niebieskimi oczami, jak jego matka. Miał na sobie
purpurową koszulę od Izoda i brązowe spodnie ściągnięte paskiem od Ralpha
Laurena. Tego ranka miękkie włosy sterczały mu w prawo.
4
— Myślę — zaczął chłopiec. — Ja wiem, że on nie żyje i w ogóle...
— To prawda — potwierdził Parker. Nie powiedział nic więcej („Zawsze odpowiadaj
na pytania i nic więcej". Była to jedna z zasad z „Poradnika dla rodziców samotnie
wychowujących dzieci" — książki istniejącej wyłącznie w głowie Parkera, do której
codziennie się odwoływał.).
— To na zewnątrz czasami wygląda jak on... wyglądam przez okno i wydaje mi się, że
go widzę.
— Co wtedy robisz?
— Wkładam hełm, biorę tarczę i, jeżeli jest ciemno, włączam światło.
Parker stał wyprostowany. Zwykle, gdy miał poważną rozmowę z dziećmi, wolał
patrzeć im prosto w oczy. Ale gdy pojawił się problem z Boatma-nem, terapeuta
zalecił Parkerowi, aby się nie pochylał, gdy rozmawia z synem. Dziecko powinno czuć
obecność silnego, opiekuńczego rodzica. Parker Kincaid musi dawać poczucie
bezpieczeństwa. Był wysokim, czterdziestoletnim mężczyzną, mierzącym około 184
cm wzrostu. Wyglądał niemal tak samo jak w okresie studiów. Dobrą kondycję i niezłą
sylwetkę zawdzięczał nie aerobikowi czy pobytom w siłowni, ale dzieciom. Grał z nimi
w piłkę nożną, bejsbol, ringo. A w niedzielę rano urządzali wspólne przejażdżki
(„wyścig Parkera" — można było słyszeć, gdy jeździli rowerami po parku).
— Gdzie go widziałeś? Pokaż mi, dobrze? —- Dobrze.
— Gdzie masz hełm i tarczę?
— Tutaj. — Chłopiec udając rycerza, włożył hełm i podniósł lewą rękę z tarczą.
— Doskonale. Ja tak samo — rzekł Parker, naśladując ruchy chłopca. Poszli na
werandę znajdującą się z tyłu domu.
— Spójrz na te krzaki — powiedział Robby.
Parker spojrzał na swoją półakrową posiadłość znajdującą się 30 kilometrów na
zachód od Waszyngtonu. Przed oczami rozpościerał się kobierzec kwiatów i trawy. Na
skraju znajdował się gąszcz nie przycinanych od roku forsycji i bluszczu. Przy dużej
wyobraźni można było tam dostrzec ludzkie kształty.
— Rzeczywiście, wyglądają jak duchy — przyznał Parker — na pewno. Ale Boatman
żył dawno temu. — Nie miał zamiaru pomniejszać lęków chłopca, mówiąc, że został
wystraszony przez splątane krzaki. Chciał, żeby chłopiec sam nabrał do tego dystansu.
— Wiem, ale...
— Jak długo go nie ma?
— Cztery lata — odpowiedział Robby.
— Czy to długo?
— Sądzę, że dość długo.
— Pokaż mi — rozłożył ręce — tak długo?
— Być może.
— Myślę, że dłużej. — Parker bardziej wyciągnął ręce. — Tak długo, jak długa była
ryba, którą złowiliśmy w jeziorze Braddock.
— Tak długo — powiedział chłopiec, uśmiechając się i wyciągając swoje ręce.
— Nie, to było tak długo. — Parker przybrał srogą minę.
— Nie, nie, to tak długo — chłopiec tańczył z wyciągniętymi do góry rękami,
przeskakując z nogi na nogę.
— Dłużej — żartował Parker — dłużej.
Robby przebiegł kuchnię, podnosząc jedną rękę. Następnie wrócił, podnosząc drugą.
— Tak długo!
— Tak długo, jak długi jest rekin — krzyknął Parker. — Nie, jak wieloryb, jak
olbrzymia kałamarnica. Nie, już wiem, jak „Tufted Mazurka" — Stwór z książki
doktora Seussa. Dzieci lubiły jego książki, bardziej nawet niż „Kubusia Puchatka".
Parker nazywał dzieci Ktosiami — były to istoty z książek doktora Seussa.
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]