Jedno Cialo Tom 11 Numer 2, Światło Życia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Jedno ciało
Tom 11, numer 2
W numerze:
Strona 3: Zjednoczeni w Chrystusie
Bożym celem było zawsze to, by Jego lud ukazywał Jego chwałę poprzez
wzajemne zjednoczenie. Może to mieć miejsce tylko wtedy, kiedy każdy
członek jest najpierw w pełni zjednoczony z Chrystusem.
Strona 9: „Jest jedno ciało”
Kościół na ziemi jest miejscem Bożego zamieszkania. Jest to duchowa
rzeczywistość i musimy trzymać się tej prawdy poprzez wiarę, prowadząc
życie pełne uświęcenia i oddania Panu.
Strona 12: Natura Ciała Chrystusowego
Ciało Chrystusowe staje się żywą rzeczywistością, kiedy naturalny człowiek
jest wydany na śmierć na Krzyżu, a Chrystus zajmuje miejsce jako
suwerenna Głowa.
Strona 18: Pozostałość albo „Resztka”
W trudnych dniach Kościoła Bóg będzie miał ludzi, którzy będą gotowi
oddać wszystko, by wypełniać wolę Pana.
„Albowiem jak ciało jest jedno, a członków ma wiele, ale wszystkie członki ciała,
chociaż ich jest wiele, tworzą jedno ciało, tak i Chrystus; bo też w jednym Duchu
wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało — czy to Żydzi, czy Grecy, czy to
niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem.” —
1 Koryntian
12:12-13
Jedno ciało
Przeciwko sekciarstwu
Niektórzy chrześcijanie myślą, że znają coś lepszego niż mówienie: „Ja jestem
Pawłowy” lub „Jestem Apollosowy” lub „Jestem Kefasowy” i mówią zamiast tego:
„Jestem Chrystusowy.” Tacy chrześcijanie gardzą innymi, których uważają za sekciarzy,
i na tej podstawie tworzą nową wspólnotę. Ich postawa streszcza się w tym: Ty jesteś
sekciarzem, ja nie jestem sekciarzem. Ty czcisz swoich bohaterów; my czcimy tylko
Pana.
Słowo Boże potępia jednak nie tyko tych, którzy mówią: „Ja jestem Pawłowy,” „Ja
jestem Apollosowy,” „Ja jestem Kefasowy.” Tak samo zdecydowanie i wyraźnie
występuje ono przeciwko tym, którzy mówią: „Jestem Chrystusowy.” Nie jest niczym
złym uważanie się za należącego wyłącznie do Chrystusa. Jest to słuszne i nawet bardzo
istotne. Nie jest również rzeczą złą odrzucanie wszelkich podziałów pomiędzy dziećmi
Bożymi, przeciwnie, jest to w najwyższym stopniu godne polecenia. Bóg nie potępia
tego rodzaju chrześcijan za żadną z tych dwóch rzeczy. Potępia ich dokładnie za ten sam
grzech, który oni potępiają u innych: za ich sekciarstwo. W proteście przeciwko
podziałom pomiędzy dziećmi Bożymi wielu wierzących usiłuje oddzielić tych, którzy
nie cierpią podziałów, od tych, którzy akceptują podziały, i nawet we śnie nie przyjdzie
im do głowy, że sami także dokonują podziału! Ich podstawa podziału może się
wydawać bardziej uzasadniona niż tych, którzy dzielą się z powodu różnic
doktrynalnych lub osobistych upodobań do pewnych przywódców, pozostaje jednak
faktem, że i oni dzielą dzieci Boże. Nawet odrzucając inne rozłamy, sami są także
przyczyną rozłamu.
Mówisz: „Jestem Chrystusowy.” Czy chcesz przez to powiedzieć, że inni nie są?
Masz wszelkie prawo mówić: „Jestem Chrystusowy,” jeśli stwierdzasz przez to tylko do
kogo należysz. Jeżeli jednak rozumiesz przez to, że nie jesteś sekciarzem, i przez to
różnisz się od tych, którzy nimi są, to tym samym czynisz różnicę pomiędzy takimi jak
ty, a pozostałymi chrześcijanami. Sama myśl rozróżniania pomiędzy dziećmi Bożymi ma
swoje źródło w cielesnej naturze człowieka i jest sekciarska.
Co więc jest słuszne? Wszelka ekskluzywność jest zła. Wszelka inkluzywność
(jedność wszystkich prawdziwych dzieci Bożych) jest prawidłowa. Denominacje nie są
zgodne ze Słowem Bożym i nie powinniśmy mieć w nich udziału, kiedy jednak
przyjmujemy nastawienie krytyczne i mówimy: „Oni są denominacyjni — my jesteśmy
niedominacyjni; oni należą do sekt — my należymy wyłącznie do Chrystusa,” to takie
nastawienie będzie także zdecydowanie sekciarskie.
Tak, chwała Panu! Jestem Chrystusowy, ale społeczność moja nie jest społecznością
tylko z tymi, którzy mówią: „Ja jestem Chrystusowy,” lecz ze wszystkimi, którzy są
Chrystusowi. Nie tyle zważam na to, co oni mówią, lecz bardzo zważam na to, kim są.
Nie badam czy są denominacyjni, czy też nie, sekciarscy czy nie-sekciarscy. Sprawdzam
tylko, czy należą do Chrystusa. Jeżeli są Chrystusowi, to są moimi braćmi.
Watchman Nee (1938)
2
Jedno ciało
Zjednoczeni w Chrystusie
„Ósmego miesiąca, w drugim roku Dariusza doszło proroka Zachariasza, syna
Berechiasza, syna Iddo, słowo Pana tej treści:
PAN rozgniewał się bardzo na waszych ojców. Lecz powiedz im: Tak mówi PAN
Zastępów: Nawróćcie się do mnie — mówi PAN Zastępów — a Ja zwrócę się do was —
mówi Pan Zastępów. Nie bądźcie jak wasi ojcowie, do których przemawiali dawni
prorocy, mówiąc: Tak mówi PAN zastępów: Odwróćcie się od waszych złych dróg i od
waszych złych czynów! Lecz oni nie usłuchali i nie zważali na mnie — mówi PAN. Gdzie
są wasi ojcowie? A prorocy — czy żyją wiecznie? Zaiste, czy moje słowa i moje
przykazania, które zleciłem prorokom, moim sługom, nie doszły do waszych ojców, tak
że się nawrócili i mówili: Jak PAN Zastępów umyślił postąpić z nami według naszych
dróg i naszych czynów, tak z nami postąpił?”
(Zachariasza 1:1-6).
W pierwszym rozdziale Księgi Zachariasza czytamy Boże słowo skierowane do Jego
krnąbrnego ludu. To poselstwo można odnaleźć w imionach sługi Pańskiego
Zachariasza, jego ojca i jego dziadka. Hebrajskie imię Zachariasz oznacza „Pan będzie
pamiętał;” Berechiasz to „Pan będzie błogosławił;” a Iddo „odpowiedni czas.” To
poselstwo zawiera się w słowach „Pan będzie pamiętał by błogosławić w odpowiednim
czasie.” Wszyscy, którzy są jedno w Chrystusie, muszą pamiętać tę obietnicę, gdyż
spełni się; w odpowiednim czasie Bóg będzie błogosławił Swój lud, który trwa w Nim
według Jego słowa. Musimy jednak również pamiętać, że otrzymanie tej obietnicy
zależy od naszego prawdziwego „powrotu” do Niego.
Chrześcijańska społeczność znajduje się obecnie w wielkim niebezpieczeństwie.
Przybliża się kulminacja wszystkich rzeczy, jednak tak wielu ludzi jest zajętych
robieniem tego, co wydaje się słuszne w ich własnych oczach. Ignorują wezwania i
ostrzeżenia zawarte w Bożym Słowie. Boże wezwanie do ludu nowego przymierza jest
ciągle takie samo jak do ludu starego przymierza, kiedy powiedział: „Nawróćcie się do
mnie — mówi Pan Zastępów — a Ja zwrócę się do was” (Zachariasza 1:3).
Boże Słowo w ważnych sprawach jest bardzo jasne i zamknięte na błędną
interpretację. Pomimo tego, wielu wierzących jest nieświadomych własnego odstępstwa,
mocno przekonani, że wszystko jest w porządku. W rzeczywistości niektórzy stali się
nawet dumni ze swoich obrzędów religijnych. Inni, nieświadomi Bożego pragnienia,
przyjęli drogę cudzołożnicy, wspomnianej w Księdze Przypowieści 30:20, która jadła i
obcierała sobie usta, mówiąc: „Nic złego nie uczyniłam.”
Tacy ludzie podobni są do hebrajskich kapłanów, którzy słyszeli Boże poselstwo
przekazane im przez proroka Malachiasza. Najwyraźniej nie byli oni świadomi, że
odeszli od Boga, co można wnioskować z ich pytania dotyczącego drogi powrotu.
Okradali Boga z Jego działu, więc radzono im by przestali Go okradać i „przynieśli całą
dziesięcinę do spichlerza” (3:10). Razem z radą następuje nakaz i obietnica: „Wystawcie
3
Jedno ciało
mnie na próbę! — mówi Pan Zastępów — czy wam nie otworzę okien niebieskich i nie
wyleję na was błogosławieństwa ponad miarę.”
Z tak wielu kazalnic słyszę zwiastowanie na temat wspaniałych Bożych obietnic, ale
4
Jedno ciało
Zjednoczeni w Chrystusie
bardzo niewiele napomnień i ostrzeżeń wypływających z Bożego Słowa. Nie możemy
traktować Bożego Słowa selektywnie. Tak jak w przypadku obietnic, ostrzeżenia i sądy
są nam bardzo potrzebne. Prowadzą nas z dala od tego co świeckie do Świętego.
Pozwólcie, że dam wam bardzo prosty przykład. Przebywając w rejonach buszu
Malawi, w Afryce Wschodniej, znaleźliśmy się bardzo blisko Rzeki Shire. Chciałem
pójść i usiąść nad rzeką, gdyż wyglądała tak spokojnie. Pastor tamtejszego kościoła
wskazał na kobietę, której brakowało pół ramienia. Wyjaśnił, że ona i wiele innych
kobiet zostało zaatakowanych przez krokodyle, gdy prały nad brzegiem rzeki. Bardzo
zdecydowanie ostrzegł przed niebezpieczeństwem siadania nad brzegiem rzeki. Nie
trzeba mówić, że poszedłem za ostrzeżeniem i szybko straciłem pragnienie odpoczynku
blisko tej pozornie spokojnej rzeki. Tak jak ostrzeżenie tego brata względem mnie, tak
Boże ostrzeżenia mają na celu nasze dobro; nie możemy nie zwracać na nie uwagi.
Pragnieniem Chrystusa jest nie tylko to, by nikt nie został potępiony, ale aby każdy
poznał pełnię Bożego błogosławieństwa i swoje dziedzictwo. Również moim
pragnieniem jest, by nikt nie został pominięty podczas otwarcia zaworów Bożego
błogosławieństwa i ujrzał nie tylko otwarte niebo ale również poznał i doświadczył
boską obecność w miejscu najświętszym.
Dla Jego chwały
„Oznajmiwszy nam według upodobania swego, którym go uprzednio obdarzył, tajemnicę
woli swojej, aby z nastaniem pełni czasów wykonać ją i w Chrystusie połączyć w jedną
całość wszystko, i to, co jest na niebiosach, i to, co jest na ziemi w nim, w którym też
przypadło nam w udziale stać się jego cząstką, nam przeznaczonym do tego od początku
według postanowienia tego, który sprawuje wszystko według zamysłu woli swojej,
abyśmy się przyczyniali do uwielbienia chwały jego, my, którzy jako pierwsi nadzieję
mieliśmy w Chrystusie”
(Efezjan 1:9-12).
Potrzebujemy zrozumieć, że tak jak w przypadku żydowskiego kapłaństwa, i my
„okradamy Boga” poprzez pozbawianie Go chwały naszego świadectwa. Boży lud został
powołany by dać świadectwo chwale i Jedności Wszechmocnego Boga. Podobnie
świadectwo kościoła powinno być żywym odzwierciedleniem pełni JEDNEGO
prawdziwego Boga, któremu służymy i którego czcimy. Objawionym pragnieniem Ojca
w niebie jest to, by pełnia tego kim On jest — Ojciec, Syn i Duch Święty — była
widoczna w ciele i poprzez ciało Chrystusa na ziemi, Jego kościół.
Kościół odzwierciedla jedność Boga
Jezus w Swoim nauczaniu i życiu dawał świadectwo jedności Trójcy. Nauczał o Ojcu w
niebie, który Go posłał, i o Sobie jako tym, który objawia Ojca. Wyraźnie zaznaczył też,
że zarówno On jak i Ojciec wykonują Swoje dzieło poprzez Ducha Bożego. Pełna
jedności relacja pomiędzy odrębnymi, boskimi osobami Ojca, Syna i Ducha Świętego
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]